ارزش درمانی بازی چیست؟

ارزش درمانی بازی، از دید هر روانشناس کودک، یکی از بهترین موارد می باشد که با آن بتوان تشخصی داد که کودک در چه حالت روحی و روانی قرار دارد. برای اینکه بتوانیم دنیای یک کودک را کاملا درک کنیم، باید با او بازی کنیم و یا اینکه در هنگام بازی، او را زیر نظر بگیریم.

بازی کردن برای کودک راهی است که با آن می تواند تمامی احساسات خوب و یا بدش (استرس، غم، ناراحتی، ترس و نگرانی) را بروز بدهد. به همین دلیل مهم، بازی یک وسیله مهم برای ورود به دنیای کودک است که با آن می توان آن ها را بهتر و بیشتر شناخت.

در علم روانشناسی جدید، با تشکیل جلسات بازی و بررسی نحوه رفتار هر کودک با اسباب بازی اش و هم چنین چگونگی برخورد با یکدیگر، می توان مشکلات را ریشه یابی نمود و درصدد درمان آن برآمد.

دنیای امروز پر از تنش های زیادی است که خانواده ها با آن درگیر هستند و این تنش ها بر روی کودک نیز تاثیر می گذارد. برای تخلیه این تنش ها و استرس های محیطی، کودک نیاز به بازی پیدا می کند؛ تا با آن بتواند احساساتش را بروز دهد و رهایی پیدا کند.

همانطور که در ابتدای این مقاله بیان شد؛ بازی کردن و داشتن اسباب بازی های گوناگون بهترین روش و راهکار برای شناخت بیشتر احساسات و نیازهای کودکان می باشد. کودک نشان می دهد که چه چیزی را دوست دارد و به چیزی نیاز دارد و همچنین چه موارد او را آزار می دهد.

به عنوان مثال کودکی که استعداد رهبری و مدیریت کردن را دارد، دوست دارد نقش های مهم و مدیریتی مانند: پدر، معلم، رئیس و یا یک فرمانده را بازی کند. ویرجینیا اکسلاین می گوید: “بازی وسیله طبیعی کودک برای بیان خود است.”

بازی کردن برای کودکان وسیله ای است که با آن، در شرایط و موقعیتی قرار می گیرند و می توانند به راحتی به بیان آنچه که می خواهند و آنچه که نیاز دارند بپردازند. به عبارت دیگر، بازی کردن برای کودکان در واقع همان گفتگو در میان بزرگسالان است.

به عنوان مثال، وقتی کودک با عروسک هایی که هر کدام نقش اعضای خانواده اش را دارند بازی می کند، به درمانگر خود چگونگی احساساتش با سایر افراد خانواده را نشان می دهد. در صورتی که با آن ها خشن بازی کند و یا آن ها را کتک بزند، می توان متوجه شد که زیاد میانه خوبی با اعضای خانواده اش ندارد.

ویژگی مهم کودکان این است که؛ آن ها با صداقت و صراحت تمام بازی می کنند و اصلا هیچ سایه ای بر روی بیان احساسات خود نمی اندازند. همین نکته بهترین گواه بر این است که یک درمانگر، از نحوه بازی کردن بتواند مشکلات کودک را کشف کند  و در پی درمان آن بر آید.